Historia Krasnego wiąże się nie tylko z chlubnymi czasami panowania rodu Krasińskich. W dziejach tej miejscowości oddzielne karty zapisały postacie negatywne.

Już w pierwszych dniach najazdu hitlerowskiego na Polskę, Krasne zostało zajęte przez hitlerowski Wehrmacht, a w październiku zjechał tu gauleiter Erich Koch. Na jego rozkaz spędzeni Żydzi rozebrali zabytkowy dwór i skopali wokoło ziemię w poszukiwaniu skarbów rzekomo tu ukrytych. Na miejscu dworu została wzniesiona nowoczesna rezydencja gauleitera, urządzona z przepychem, z betonowymi schronami. Koch w pamiętniku spisanym w polskim więzieniu w oczekiwaniu na proces, tak o tym pisał: „W Krasnem zbudowano dla Hitlera na jego rozkaz i koszt główną kwaterę. Wszyscy zazdrościli autorowi i atakowali go. Przez tę budowę mogłem zapewnić sobie duże zainteresowanie Hitlera dla mojej pracy i w ten sposób pokrzyżować plany Himmlera”.

W styczniu 1945 roku po ruszeniu znad Narwi ofensywy radzieckiej rezydencję Kocha hitlerowcy wysadzili w powietrze.

Erich Koch urodzony w Nadrenii w 1896 r., od 1921 r. członek NSDAP, od 1933 r. nadprezydent Prus Wschodnich, do których w październiku 1939 r. dołączono północną cześć województwa warszawskiego jako tzw. Seudostpreussen. W 1941 r. Koch został szefem Zarządu Cywilnego Okręgu Białoruskiego i Komisarzem Rzeczy na Ukrainę. Na terenach okupowanych prowadził zbrodniczą eksterminację miejscowej ludności i rabunek cennych przedmiotów. Organizował liczne prowokacje, aby mieć pretekst do masowego mordowania. Osobiście strzelał do ludzi. W czasie hitlerowskiego najazdu na Związek Radziecki obrabował zbiory Carskiego Sioła pod Leningradem, wywożąc do Królewca słynna bursztynową komnatę, do tej pory nie odnalezioną. Wydany w 1950 r. przez władze brytyjskie jako zbrodniarz wojenny, stanął przed polskim sądem. Akt oskarżenia stwierdzał, że Koch na polskich obszarach odpowiedzialny jest za śmierć 72 tysięcy osób i wywiezienie do Rzeszy na przymusowe roboty około 100 tysięcy. Dr Buehler, członek zarządu Guberni Generalnej zeznał w procesie, że Koch inicjował i organizował transporty z Warszawy po powstaniu, w celu grabieży i wywozu dóbr kultury, bibliotek itp. Wywoził m. in. z warszawskich szpitali marmury na wyposażenie domu dla kierownika swojej stadniny w Krasnem.

Sprawa karna przeciwko Erichowi Kochowi była wielokrotnie odraczana z powodu jego choroby. W 1959 roku wreszcie odbyła się i zapadł na niego wyrok śmierci. Koch nie został ułaskawiony, ale wyroku nie wykonano, licząc na to, że skazaniec ujawni, gdzie ukryto skarby III Rzeszy. Dzięki umiejętnej grze z władzami PRL udało mu się przeżyć aż do roku 1986 – umarł we śnie w wieku 90 lat. Koch był jedynym, poza Rudolfem Hessem, zbrodniarzem hitlerowskim skazanym po wojnie, któremu udało się w więzieniu dożyć sędziwego wieku.